Πολύ συχνά διαβάζουμε άρθρα ή παρακολουθούμε “ειδικούς” σε τηλεοπτικές εκπομπές να αναφέρουν πως ο Dr. Eisenberg ως “πατέρας της ΔΕΠΥ” λίγους μήνες πριν πεθάνει, δήλωσε στο SPIEGEL πως η ΔΕΠΥ είναι φτιαχτή διαταραχή. Αναζητήσαμε την αλήθεια και παραθέτουμε την απάντηση των εκπρόσωπων του γερμανικού σωματείου ADHS Deutschland.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Dr. Eisenberg ούτε αμφισβήτησε την ύπαρξη ΔΕΠΥ, ούτε τη διάγνωση της διαταραχής.

Ως νέος επιστήμονας – με τη βοήθεια του Keith Connors – ήταν ο πρώτος που έλαβε κρατική χρηματοδότηση στις ΗΠΑ για να αξιολογήσει τα αποτελέσματα του φαρμάκου στα παιδιά. Πριν από αυτό, το φάρμακο μόλις είχε δοκιμαστεί και εγκριθεί για τους ενήλικες, ενώ λίγο ως πολύ χρησιμοποιείτο ήδη και στα παιδιά.

Με την εμπειρία που είχε ως διάδοχος του Leo Kanner στο παγκοσμίως γνωστό Νοσοκομείο Johns Hopkins της Βαλτιμόρης για τη μελέτη του αυτισμού και άλλων αναπτυξιακών διαταραχών στην παιδική ηλικία, υποστήριξε τη δημιουργία μιας ειδικής κατηγορίας ψυχιατρικών διαταραχών της παιδικής ηλικίας στο «Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών» (DSM) και ειδικότερα προσδιόρισε την «Υπερκινητική αντίδραση της παιδικής ηλικίας» που ονομάζεται ΔΕΠ ή ΔΕΠΥ, από τη δεκαετία του 1980.

Ως εκ τούτου, δεν ήταν αυτός που επινόησε τη ΔΕΠΥ, η οποία άλλωστε, επιστημονικά είχε ήδη περιγραφεί για πρώτη φορά στις αρχές του 20ου αιώνα από δύο Γερμανούς παιδίατρους και ονομάστηκε «υπερκινητική διαταραχή», το 1932. Ωστόσο, το επίτευγμα του Dr. Eisenberg ήταν η περιγραφή της ΔΕΠΥ ως ψυχιατρικής διαταραχής στη δεύτερη έκδοση του DSM, το 1968. Στερείται, λοιπόν, παντελώς λογικής ο μετέπειτα αποδοθείς σε αυτόν ισχυρισμός πως πρόκειται για μια «φανταστική διαταραχή», αφού ο ίδιος πέρασε το ήμισυ της ζωής του μελετώντας και θεραπεύοντας τη ΔΕΠΥ.

Η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκε από τον αριθμό των παιδιών με τη διάγνωση ΔΕΠΥ που διαγνώστηκαν και έλαβαν φαρμακευτική αγωγή στις ΗΠΑ στα τέλη του περασμένου αιώνα και εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι οι διαγνωστικές κατηγορίες που βοήθησε να καθιερωθούν, είχαν χρησιμοποιηθεί για να προωθήσουν την τάση για φαρμακευτική θεραπεία σε προβλήματα συμπεριφοράς της παιδικής ηλικίας.

Όπως και ο Jerome Kagan, είδε το φαινόμενο αυτό ως αποτέλεσμα μιας υπερδιάγνωσης της διαταραχής και των συμφερόντων των φαρμακευτικών εταιρειών να πουλήσουν φάρμακα, που και τα δυο δεν είναι λάθος, αν λάβει κανείς υπόψη:

1. Τον επιπολασμό της ΔΕΠΥ στις ΗΠΑ (Το CHADD δηλώνει επισήμως ότι το 7,2% του πληθυσμού έχει ΔΕΠΥ. Η Healthline.com αναφέρει ότι το 6,1% των παιδιών με ΔΕΠΥ λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή).

2. Την έλλειψη περιορισμών στις φαρμακευτικές εταιρείες, που μπορούν να διαφημίζουν τα προϊόντα τους όχι μόνο σε γιατρούς αλλά και στο κοινό.

Απόδοση του κειμένου στα Ελληνικά Δρ. Σοφία Αρώνη Βουρνά