Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού στις 20 Νοεμβρίου αναδεικνύουμε την ανάγκη διαφύλαξης των δικαιώματων των παιδιών με ΔΕΠΥ

Ως γνωστόν, η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή. Παρά το γεγονός ότι έχει μελετηθεί και τεκμηριωθεί επαρκώς από την επιστημονική κοινότητα, συνεχίζει να προκαλεί αρκετές συζητήσεις και να υποδιαγιγνώσκεται σε υψηλό βαθμό. Με αυτά τα δεδομένα, θα ηταν ενδιαφέρον να αναζητήσουμε την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών με ΔΕΠΥ.

Όταν αναφερόμαστε σε παιδικό πληθυσμό, η σκέψη μας παραπέμπει στο σχολικό πλαίσιο, στο οποίο περνούν πολύ από το χρόνο τους και αφιερώνουν πολλή από την ενέργεια τους. Το σχολείο προσφέρει εκπαιδευτικές και κοινωνικές δεξιότητες, ωστόσο τα εκπαιδευτικά πλαίσια δεν είναι κατάλληλα δομημένα ούτε σχετικά με το πρόγραμμα ούτε σχετικά με το χώρο. Με αυτές τις συνθήκες τα παιδιά με ΔΕΠΥ βιώνουν συνεχή απογοήτευση και για αυτό αποφεύγουν τις ακαδημαικές δραστηριότητες. Οι εκπαιδευτικοί εστιάζουν περισσότερο στη συμπεριφορά των παιδιών με ΔΕΠΥ, καθώς δεν γνωρίζουν και δεν είναι εξοικειωμένοι με τις κατάλληλες τεχνικές διαχείρισης, δεν στοχεύουν στις ακαδημαϊκές ανάγκες, με αποτέλεσμα οι μαθητές με ΔΕΠΥ να μην λαμβάνουν τα ίδια ερεθίσματα και ακαδημαϊκά οφέλη.

Σύμφωνα με τις διεθνείς εκθέσεις δικαιωμάτων των παιδιών πρέπει να έχουν πρόσβαση και να λαμβάνουν την απαιτούμενη φροντίδα σε ιατροψυχοκοινωνικά πλαίσια. Παρόλα αυτά το εξειδικευμένο προσωπικό στα άτομα με ΔΕΠΥ δεν είναι αρκετό ή δεν είναι εύκολα προσβάσιμο σε όλο τον πληθυσμό, αφήνοντας πολλά κενά στις θεραπευτικές μεθόδους και στη κάλυψη των αναγκών. Από την άλλη μεριά, γίνεται μεγάλη προσπάθεια αύξησης της έγκαιρης διάγνωσης της ΔΕΠΥ, δημιουργώντας μια κατάσταση την οποία μπορούμε να προσδιορίσουμε χωρίς να διευκολύνεται στα επόμενα βήματα η καθημερινότητα των παιδιών.

Οι δημόσιοι φορείς δεν μπορούν να καλύψουν όλα τα αιτήματα και δεν παρέχουν ολοκληρωμένα προγράμματα παρεμβάσεων ή έστω ψυχοεκπαίδευσης των γονέων και των ατόμων που περιβάλλουν το άτομο.

Η συνεχιζόμενη έρευνα στη ΔΕΠΥ και ειδικότερα έρευνα που περιλαμβάνει τη χορήγηση φαρμακολογικών σκευασμάτων, ανοίγει ένα άλλο ζήτημα σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών με ΔΕΠΥ και εμφανίζονται ερωτήματα όπως αν επιθυμούν τα ίδια ή οι γονείς τους να συμμετέχουν, τι είδους παρενέργειες μπορούν να αντέξουν κτλ.

Σε μια τέτοια κατάσταση, κρίνεται αναγκαίο να διαφυλαχτούν τα δικαιώματα των παιδιών με ΔΕΠΥ κυρίως από τους ειδήμονες, καθώς οι τελευταίοι γνωρίζουν καλύτερα τι χρειάζονται και πως μπορούν να διευκολύνουν την κατάσταση.

Παράλληλα, η συνεχιζόμενη εκπαίδευση και ενημέρωση των επαγγελματιών είναι ιδιαίτερα σημαντική, ώστε να γνωστοποιήσουν στο ευρύτερο κοινό τα κενά σχετικά με τη ΔΕΠΥ αλλά και να μεγιστοποιήσουν στο έπακρο της θεραπευτικές μεθόδους.

Τέλος, οι σχολικές μονάδες οφείλουν να βελτιωθούν και να αναδιαμορφωθούν με σκοπό την συμπερίληψη όλων των εμπλεκόμενων μελών της σχολικής κοινότητας.