Γράμμα ενήλικα με ΔΕΠ-Υ
Από μικρός δεν ήμουν πολύ καλός στο σχολείο.
Ήμουν αντιδραστικός και καθόλου υπομονετικός. Στη μάνα μου ο δάσκαλος έλεγε ότι ο Πέτρος συνεχώς χάσκει τα πουλάκια έξω από το παράθυρο. Έφευγα από το σπίτι για να παίξω και γυρνούσα το βράδυ, όπως πρόλαβαν ευτυχώς οι περασμένες γενιές, αδιάβαστος και ενώ βαριόμουν να μελετήσω.
Σε μερικά μαθήματα που μου αρέσαν ήμουν καλός: έκθεση, νέα ελληνικά, θεωρητικά στη φυσική και ίσως Αγγλικά. Τελείωσα, πέρασα μετά βίας σε κάποια σχολή και την σταμάτησα πριν καν την αρχίσω σχεδόν. Δούλευα περιστασιακά αλλά και ενίοτε μόνιμα σε δουλειές όπως σερβιτόρος, λαντζιέρης και λοιπά. Όπως είχε πει και ένας καθηγητής μου: μόνο για σκαφτιάς κάνω. Και δεν έπεσε τελείως έξω.
Βέβαια ποτέ κανείς δεν καταλαβαίνει τα παιδιά με ελλειμματική προσοχή. Είναι παράλογο να θεωρείς ένα νέο άνθρωπο τεμπέλη επειδή εσύ δεν μπορείς να τον καταλάβεις. Υπάρχουν οι “neurotypicals” του πρώτου θρανίου, με την ατελείωτη αφοσίωση και μελέτη αλλά ενίοτε όχι με τον τόσο κοφτερό εγκέφαλο.
Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα που μέχρι πριν περίπου δέκα χρόνια ακόμα οι δάσκαλοι βάζανε τιμωρίες στα παιδιά επιδεικτικά για να “στρωθούν να διαβάσουν” έχουμε ολόκληρες γενιές ανθρώπων που ούτε κατάλαβαν τι τους συμβαίνει ούτε θα καταλάβουν. Οι δάσκαλοι μετά βίας πλέον εισέρχονται στους κύκλους της ψυχολογίας και καταλαβαίνουν έννοιες όπως ΔΕΠΥ ή δυσλεξία, asperger κλπ.
Βολεύει έναν άνθρωπο του δημοσίου, όπως οι πολυαγαπημένοι δάσκαλοι και καθηγητές των προηγούμενων γενναίων να χαρακτηρίζουν ένα παιδί τεμπέλη ή χαζό. Βέβαια ποτέ δεν αναρωτήθηκε κανείς αν αυτό το παιδί έχει παραπάνω δυνατότητες και αν μπορούνε να το βοηθήσουν. Βολεύει και τους εργαζόμενους και το σύστημα το οποίο ζητά ανθρώπους μηχανές -χωρίς συναισθήματα- έτοιμους να κονσερβοποιηθούν.
Διαγνώστηκα με ΔΕΠΥ στα 27 μου ιδιαίτερα δύσκολα, μη μπορώντας να βρω εξειδικευμένο επιστήμονα στη πιάτσα. Ξεκίνησα την διαδικασία, όχι θεραπείας, αλλά καταπολέμησης με φάρμακα και με συνεδρίες. Κι εδώ είναι το αγαπημένο μου: ένας βλάχος συνωμοσιολόγος θα πει ότι το ΔΕΠΥ είναι αμερικάνικη εφεύρεση για να πουλάν αμφεταμίνες οι φαρμακευτικές. Μόνο που στην Ελλάδα τα φαρμακευτικά σκευάσματα είναι περιορισμένα και δεν εμπεριέχουν τόσο δυνατά διεγερτικά.
Υπάρχει ωστόσο το ηθικό δίλημμα: αξίζει να δίνουμε φάρμακα σε ένα ανήλικο; Δεν είναι επέμβαση που σηκώνει πολύ συζήτηση περί ηθικής και ελευθερίας του ιατρικού κλάδου και των γονέων; Προσωπικά, αν και η άποψη μου δεν μετράει, δεν χρειάζεται να δώσουμε φάρμακα σε ένα παιδί αλλά να του διαγνώσει κάποιος την ελλειμματική προσοχή και την υπερκινητικότητα. Να προσαρμοστούν οι δάσκαλοι σε μια πραγματικότητα όπου θα βλέπουν τα παιδιά με ΔΕΠΥ ως ευκαιρία πρόκλησης για την δουλειά τους. Ένας άνθρωπος με ΔΕΠΥ είναι σαν μια φωτεινή μπάλα με ρεύμα που συνεχώς έχει ενέργεια. Έχει περιέργεια, ενθουσιάζεται αλλά και απογοητεύεται εύκολα, είναι δημιουργικός και δύσκολος στις ερωτικές και διαπροσωπικές σχέσεις.
Οπότε τώρα θα με ρωτούσε κάποιος αν βελτιώθηκε τίποτα στη ζωή μου από τότε που ξεκίνησα την καταπολέμηση της ΔΕΠΥ μου. Η απάντηση δεν δόθηκε από εμένα αλλά από το κοντινό μου περιβάλλον. Γράφτηκα επιτέλους σε μια σχολή, πήρα αποφάσεις για το επαγγελματικό μου μέλλον, δεν σταματώ να εργάζομαι και προσπαθώ να βάζω στόχους. Οι γονείς μου, οι φίλοι μου βλέπουν ένα άτομο που χαράζει μια συγκεκριμένη πορεία επιτέλους. Δεν γίνεσαι υπεράνθρωπος με κανένα φάρμακο όμως μπορείς να ξεκινήσεις διαδικασίες που είχες αφήσει πίσω.
Αυτά τα ολίγα από εμένα, από ένα παιδί του τελευταίου θρανίου, ανυπόμονο, απρόσεκτο και αναβλητικό που παλεύει σε μια πραγματικότητα μόνο για νευροτυπικούς.
Σας προσκαλώ να ανεβείτε τα βουνά των ανησυχιών σας, να πολεμήσετε και να μην θεωρείτε τον εαυτό σας άρρωστο.
Ζητείστε βοήθεια, ποτέ δεν είναι αργά.