Το φετινό θέμα του Μήνα Ευαισθητοποίησης για τη ΔΕΠ-Υ παγκοσμίως είναι “Κοινές ερωτήσεις: Αξιόπιστες απαντήσεις”

Συλλέξαμε τις 50 πιο συχνές ερωτήσεις σχετικά με τη ΔΕΠ-Υ & αξιόπιστοι ειδικοί θα δώσουν εύκολες, κατανοητές και γρήγορες απαντήσεις για γονείς, δασκάλους και άτομα με ΔΕΠ-Υ.

Η καθηγήτρια ψυχιατρικής επιδημιολογίας Catharina Hartman απαντά στο ερώτημα Πόσο συχνή είναι η ΔΕΠ-Υ σε παιδιά και ενήλικες;

Οι συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τη ΔΕΠ-Υ έχουν ήδη οριστεί εδώ και πολύ καιρό, αλλά στην κλινική πρακτική η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ χρησιμοποιείται μόλις τα τελευταία 40 χρόνια. Τότε είναι που η ΔΕΠ-Υ αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικών ερευνών. Δεδομένου ότι, έχουν διεξαχθεί πολλές έρευνες παγκοσμίως με στόχο την εκτίμηση της συχνότητας εμφάνισης της ΔΕΠ-Υ στα παιδιά. Ο μέσος όρος έχει εκτιμηθεί ότι είναι περίπου 5,6%, δηλαδή, περίπου ένα στα είκοσι παιδιά, διαγιγνώσκεται με ΔΕΠ-Υ. Περίπου στην ηλικία των 12 ετών και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ένα μέρος των παιδιών με ΔΕΠ-Υ αρχίζουν να βιώνουν λιγότερα από τα συμπτώματά της. Τα ευρήματα των ερευνών δείχνουν ότι όταν τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ φτάνουν στη νεαρή ενήλικη ζωή το 22% αυτών τείνουν να μην εμφανίζουν συμπτώματα πια, το 43% εξακολουθούν να έχουν συμπτώματα και συνυπάρχουσες διαταραχές στην καθημερινή ζωή, αν και δεν είναι τόσο έντονα όσο πριν, και ένα άλλο 35% εξακολουθούν να έχουν τα συμπτώματα και τις διαταραχές που είχαν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας στον ίδιο βαθμό.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ιστορία της ΔΕΠ-Υ, μόνο παιδιά λάμβαναν διάγνωση ΔΕΠ-Υ. Όταν έγινε σαφές ότι μόνο μια μειοψηφία των παιδιών «έχανε» τα συμπτώματα όταν έφτανε στην ενηλικίωση, οι ερευνητές άρχισαν να διερευνούν πόσο συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα και οι διαταραχές παρέμεναν. Η εκτίμηση είναι ότι η ΔΕΠ-Υ είναι παρούσα μεταξύ 2,8% έως 4,4% των ενηλίκων. Ιδιαίτερα όταν επιμένουν στην ενήλικη ζωή, τα άτομα με ΔΕΠ-Υ μπορεί να αναπτύξουν πρόσθετες ψυχιατρικές ή σωματικές παθήσεις που εμφανίζονται στην ενήλικη ζωή, όπως η κατάθλιψη ή ο διαβήτης. Αυτές οι συνθήκες είναι πιο συχνές σε ενήλικες με ΔΕΠ-Υ σε σύγκριση με ενήλικες χωρίς ΔΕΠ-Υ, και θα μπορούσε ενδεχομένως να προληφθεί εάν η ΔΕΠ-Υ αντιμετωπιζόταν επιτυχώς. Ωστόσο, αυτό δεν έχει ακόμη τεκμηριωθεί πλήρως από την επιστημονική κοινότητα. Επιπλέον, εξακολουθούν να υπάρχουν πολύ λίγες διαμήκεις μελέτες που εξετάζουν την ανάπτυξη της ΔΕΠ-Υ κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής.

Διαβάστε περισσότερα:

Lange KW, Reichl S, Lange KM, Tucha L, Tucha O. The history of attention deficit hyperactivity disorder. Atten Defic Hyperact Disord. 2010; 2(4):241–55. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3000907/

Polanczyk G, de Lima MS, Horta BL, Biederman J, Rohde LA. The worldwide prevalence of ADHD: a systematic review and metaregression analysis. Am J Psychiatry. 2007; 164(6):942-948. doi:10.1176/ajp.2007.164.6.942 https://ajp.psychiatryonline.org/doi/10.1176/ajp.2007.164.6.942

Fayyad J, Sampson NA, Hwang I, et al. The descriptive epidemiology of DSM-IV Adult ADHD in the World Health Organization World Mental Health Surveys. Atten Defic Hyperact Disord. 2017; 9(1):47-65. doi:10.1007/s12402-016-0208-3 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5325787/

Kessler RC, Adler L, Barkley R, et al. The prevalence and correlates of adult ADHD in the United States: results from the National Comorbidity Survey Replication. Am J Psychiatry 2006; 163:716–23. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2859678/

Franke B, Michelini G, Asherson P, Banaschewski T, Bilbow A, Buitelaar JK, Cormand B, Faraone SV, Ginsberg Y, Haavik J, Kuntsi J, Larsson H, Lesch KP, Ramos-Quiroga JA, Réthelyi JM, Ribases M, Reif A. Live fast, die young? A review on the developmental trajectories of ADHD across the lifespan. Eur Neuropsychopharmacol. 2018 Oct;28(10):1059-1088. doi: 10.1016/j.euroneuro.2018.08.001. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6379245/

Βιογραφικό: Η Catharina Hartman είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχιατρικής επιδημιολογίας στην Ολλανδία. Η έρευνά της επικεντρώνεται στη βελτίωση της κατανόησής για την έναρξη ψυχιατρικών διαταραχών στην παιδική ηλικία, καθώς και την πορεία τους σε όλη τη διάρκεια ζωής, ιδιαίτερα για τη ΔΕΠ-Υ και τον αυτισμό.